Slovenië en Kroatië - II

De indeling van de mailtjes is wellicht niet zo duidelijk, maar hier volgt de tweede helft van dag 2 en heel dag 3.

Na het fietsavontuur was het tijd voor een boterhammetje op de camping en daarna een ritje met de auto door de bergen. Het plan was om de Boka Waterval te bezoeken: Slap Boka. Deze waterval stort zich 106 meter naar beneden om vervolgens een stukje onder de grond te verdwijnen en even verderop weer tevoorschijn te komen. Volgens verschillende internetsites moest er een pad zijn dat naar de onderkant van de waterval loopt. Eenmaal aangekomen bij een parkeerplaats, bleek de onderkant van de waterval zich al op vele tientallen meters hoogte te bevinden en het pad bestond uit een bijna droge rivierbedding, bezaaid met steeds groter wordende rotsen. Alles behalve een pad dus.
Vol goede moed zijn we begonnen aan een beklimming naar boven, waarbij we soms een stukje terug moesten om vooruit en omhoog te komen. De klim duurde ruim anderhalf uur en hebben we meermaals onderbroken met een kleine pauze. Met het einddoel op slechts enkele tientallen meters van ons af, moesten we op een gegeven moment in de berg ons meerdere erkennen. We konden niet verder! Gedesillusioneerd zijn we vervolgens aan de klim naar beneden begonnen. Soms lijkt het alsof naar beneden klimmen moeilijker is dan naar boven, maar heelhuids zijn we weer teruggekeerd.
's Avonds een macaroni met knakworstjes in elkaar gedraaid op ons gasstelletje en om een uur of tien ging het licht bij ons langzaam uit.

Donderdag ochtend rond een uur of negen werd het al aardig warm in de tent en was het dus tijd om op te staan. Rustig ontbeten en daarna eens bedacht waar we naar toe zouden gaan. We hadden gelezen over verschillende uitkijkpunten en dus vertrokken we richting het noorden, waar de weg met 50 haarspeldbochten ons naar de bron van de Soca rivier zou brengen. Uiteraard moest er eerst nog een klein stukje geklommen worden en met het zweet in onze.... nou ja, overal eigenlijk, klommen we over een berg naar boven. Het eerste gedeelte bestond zowaar uit een pad, voorzien van keien en trapjes gemaakt van boomstammetjes. Daarna werd het een ander verhaal: Jezelf vastklampend aan een staalkabel die met grote ijzeren pennen in de rotswand was verankerd, en klimmend over een richel met achter je een gapende afgrond, bezaaid met scherpe rotsen, kon je het laatste stuk van de klim naar de bron voltooien. Vast en zeker volledig onverantwoord on te doen zonder enige vorm van zekering, maar ja, je leeft maar een keer en je bent er nu toch, dus waarom ook niet. De laatste 50 meter overleefd kwamen we inderdaad bij de bron aan. Een Diep gapend gat, met onderin het helder blauwe water dat verderop de Soca rivier vormt, waaraan ook onze camping ligt. Het water is kraakhelder en er lijkt geen bodem in de put te bestaan. Daar hebben we een half uurtje zitten bijkomen van de klim, waarna we terug naar beneden zijn geklauterd, en wat van de lokale gerechten hebben genoten. Het begon een beetje te regenen en aangezien we zo slim waren geweest om de tent alleen af te sluiten met een horretje, zijn we teruggereden naar de camping om hem goed dicht te doen.
Het plan was om daarna op zoek te gaan naar een mooi uitzichtpunt boven aan de Vrsic pas. Eenmaal daar aangekomen was het zo hard gaan regenen, onweren en zelf een beetje hagel, dat we besloten om het uitzichtpunt te laten voor wat het was en terug te rijden naar beneden. Aan de andere kant van de vallei leek het een stuk prettiger weer en dus zijn we die kant op gegaan. Aangekomen bij het plaatsje Kobarid zijn we op zoek gegaan naar een andere "slap": Slap Kozjak. Een relatief makkelijke wandeling van een half uurtje bracht ons bij een veel kleinere, maar zeker niet minder mooie waterval waar we weer even hebben gezeten en gefotografeerd, waarna we pas om zeven uur bij de auto terugkwamen.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt in Bovec voor wat boodschapjes en hebben we voor morgen een afspraak gemaakt om te gaan raften. Super spectaculair zal het wel niet worden, want in de zomermaanden staat het water in de rivier niet zo hoog. Daarvoor moet je hier in het voorjaar zijn. Eenmaal op de terugweg bleek zich een deken van mist te hebben gevormd boven de rivier en uiteraard hebben we hier ook weer een aantal foto´s van gemaakt, waardoor we pas in het donker bij onze tent terugkwamen. Ook in het donker kun je prima koken en even later zaten we aan de rijst met zoetzure saus en.......de knakworsten.
En nu is het tijd om te gaan slapen, alles is nog steeds nat buiten dus lekker zitten is er niet bij.
tot Morgen,

Nienke en Bernd