Dag 18

Van Popa Falls naar Etosha.

Om half zes gaat de wekker af en na een paar snoozjes staan we op, betalen we onze rekening bij de receptie en rijden we om zeven uur van de campsite af.
Vandaag alleen asfaltwegen met twee korte uitstapjes onderweg naar de Hoba Meteroriet en het Otjikoto meer.
Allereerst ontbijten we langs de weg rond een uur of negen. Daarna leggen we het laatste gedeelte af naar Grootfontein, voor plaatselijke begrippen een enorme stad met supermarkten, benzinepompen en banken. Onderweg komen we weer langs een veterinary checkpoint en jullie raden het al: vlees inleveren. Alweer! We krijgen nog wel aangeboden om het vlees langs de kant van de weg te bakken en dan mee te nemen, maar daar zien we weinig heil in, dus hebben we vast iemand blij gemaakt met een overheerlijke braadworst. Het is overigens niet geheel onbegrijpelijk dat men hier zo streng op controleert, gezien het feit dat de regering bij een uitbraak van mond- en klauwzeer een aantal jaren gelden veel vee heeft laten afmaken. En dat is juist hetgene waar men hier voornamelijk van leeft. Ten noorden van dit checkpoint, dat tevens onderdeel is van een enorm hek dat van west naar oost door Namibië loopt zien we langs de kant van de weg veel dorpjes met lemen hutjes, sommigen voorzien van een satellietschotel. Te zuiden van datzelfde hek stoppen die dorpjes abrupt en verschijnen er enorme landerijen, vele hectares groot.
Eenmaal in Grootfontein zoeken we een Spar op en nemen nogmaals de gok: speklapjes en braadworsten gaan mee, maar dit keer leggen we ze tijdelijk onder al onze bagage achter de stoelen in de auto. We blijven niet aan de gang natuurlijk!
We pinnen nog de nodige Namibische dollars en rijden dan nog een uurtje, waarvan de helft over een gravelweg naar de Hoba Meteoriet. Je zou er twee euro voor moeten betalen om hem te mogen zien, maar er is niemand aanwezig in het kleine kantoortje, dus lopen we door en zien hem daar liggen: een grote klomp steen en ijzer, die wonderlijk genoeg geen krater heeft geslagen op de plaats waar hj nu ligt. Hoe hij er is gekomen blijft een raadsel.
Op een uurtje van de meteoriet komen we aan bij het Otjikoto meer, een meertje dat is ontstaan bij het instorten van een grot, waardoor het omgeven is door hele steile wanden van een meter of 25 hoog. De Duitsers hebben hier hun wapens in gegooid om te voorkomen dat ze in handen vielen van het Zuid Afrikaanse leger. Een gedeelte ervan ligt nog steeds op de bodem.
Etosha is nu nog een vijf kwartier rijden en we komen om iets voor vier uur aan bij de oostelijke gate. We weten dat de kans klein is, maar we vragen toch na of er nog een campsite beschikbaar is voor vannacht. Helaas zit dat er niet in, dus rijden we terug, proberen een paar sites en komen uiteindelijk 25 kilometer verder uit bij Sachsenheim Guestfarm. Een boerenbedrijf met een klein aantal kampeerplaatsen en een aantal huisjes. Wanneer we er aankomen zijn we de enigen hier, maar niet veel later arriveren nog twee auto's. Ze hebben hier een uitstekende warme douche, waar we graag even onder staan, om vervolgens aan de kook te slaan. De braai brandt al snel op volle toeren en eindelijk hebben we braadworsten! Drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen. We koken er wat rijst en boontjes bij en gooien vervolgens de banaan alvast in de aluminiumfolie op het vuur.
Vandaag gaan we ook op tijd naar bed zodat we morgen om half zeven bij de gate van Etosha staan. Door het overslaan van de vorige stop hebben we nu drie volle dagen in het park te besteden, waarvan we twee nachten in het park slapen op de campsite Halali.
We zijn benieuwd!