Dag 2: de Etna

Hoewel vaak verscholen onder een dik wolkendek is de top van de Etna vandaag prima te zien. Een strakblauwe hemel is te zien wanneer we rond zeven uur opstaan.
Na een ontbijtje met gebakken ei is het tijd om te gaan.
Helaas blijkt het ook op Sicilië niet verstandig om de voordeur achter je dicht te trekken terwijl de sleutels nog binnen liggen. Ofwel na een telefoontje met de eigenaar moet we een half uurtje op diens komst wachten voordat we kunnen vertrekken.
Eenmaal in het basiskamp op 1800 meter hoogte moeten we kiezen: zelf omhoog klimmen (1500 meter stijgen) of met een off-road busje naar 2900 meter om vervolgens de laatste paar honderd meter te klimmen tot de top op 3329 meter. Dat laatste kost een bizarre € 100,- per persoon.
Uiteindelijk wordt het de dure variant. 1500 meter stijgen en weet dalen naar een hoogte boven de 3000 meter gaat ons lichamelijk niet best af gokken we. En die inschatting blijkt zeker juist als we die laatste 400 meter geklommen hebben. Op deze hoogte merk je dat de lucht ijler is.
We klimmen met een gids omhoog. Onderweg vertelt hij het een en ander over lava, vulkanen en gesteente. Ook laat hij een seismogram van de afgelopen 48 uur zien: een lijn die momenteel in een oranje band op het scherm van zijn telefoon op en neer schiet. Er zijn drie banden: groen (niets aan de hand, de Etna slaapt zo ongeveer), oranje (de Etna is behoorlijk actief, achtzaamheid wordt aangeraden) en rood (we gaan vandaag waarschijnlijk allemaal dood).
Gelukkig hebben we bij vertrek al een formulier getekend waarin we aangeven dat we bij eventuele dood niemand anders de schuld kunnen geven dan ons zelf. Dat geldt dus vooral voor jullie, onze nabestaanden. Het verklaart waarschijnlijk ook waarom we allemaal een eierdopje op ons hoofd moeten dragen. Deze zeer lichtgewicht helmpjes moeten voorkomen dat we het leven laten bij ofwel een val van 300 meter in de krater (waar het ruim 1000 graden schijnt te zijn) ofwel een plotselinge uitbarsting waarbij rotsblokken van enkele tonnen de lucht in worden geblazen. Het geeft ons een enorm veilig gevoel. Hoewel het beneden nog ruim 28 graden was, zijn er minimaal 20 graden verdwenen op de top. Daarnaast staat er zeker een windkracht zes.
Einddoel is de centrale krater op de top van deze extreem actieve vulkaan. En als we daar uiteindelijk aankomen, dan is dit wel heel bizar. De krater is zo’n 400 meter in doorsnee, ruim 300 meter diep en op veel plekken diep rood (arsenicum) of fel geel (zwavel) gekleurd.
De krater stoomt en rommelt, gromt en dampt, stinkt en leeft.
De bodem is niet te zien, maar enorme wolken gas stijgen op uit de diepte. Telkens klinken explosies vanuit het binnenste van de aarde wanneer gassen in contact komen met zuurstof uit de lucht.
Nadat we bijna vergaan zijn van de zwaveldampen begeven we ons weer naar beneden. Dat gaat een stuk sneller en half lopend, half glijdend komen we weer aan op 2900 meter waar de jeeps staan te wachten om ons terug te brengen.
We rijden daarna nog een stukje om wat oude en vooral kleinere kraters te bekijken, waarna we terugkeren richting ons onderkomen in Piedimonte Etnea. Onderweg pikken we een pizza op die we op ons privéterras goed laten smaken. Daarna uitgeteld in bed.