Eiland 4: Sao Jorge

3 t/m 7 juli 2019

Sao Jorge, eiland nummer vier waar we vier volle dagen verblijven. Het eiland is ongeveer 50 kilometer lang en 6 tot 8 kilometer breed. Het leven speelt zich met name af boven op het heuvelachtige landschap dat zich in het midden bevindt. Daarna gaat het bijna overal met enorm steile groene hellingen naar beneden richting zee.
Er liggen twee of drie plaatsjes aan de kust met een fatsoenlijke weg naar beneden, verder zijn het vooral enorm kleine gemeenschappen die op Faja’s liggen: stukjes vlak land ontstaan door lava dat de zee in is gestroomd. Eén van de mooiste is de Faja da Caldeira de Santo Cristo. Hier woont slechts een handje vol mensen en waarom is vrij duidelijk, de enige weg er naar toe is alleen begaanbaar per quad. Wij lopen er een pittige wandeling naar toe en weer terug.

Wat ook mooi is aan de Azoren zijn de Piscinas Naturais, ofwel de natuurlijke zwembaden. Op veel plaatsen heeft de zee gezorgd voor natuurlijke holtes in de lava waardoor er zwembaden ontstaan die enigszins beschermd zijn tegen de krachten van de Atlantische oceaan. Ze worden wel allemaal nog gevuld met zeewater wanneer er met vloed golven over de randen heen spoelen. Warm is dus anders met een graad of 16, maar ok. Ken net!
Hoewel op de foto misschien niet zo goed te zien was de tweede, die van Simão Dias by far de mooiste.

Hoge verwachtingen hadden we van een bezoekje aan de enige koffieplantage van Europa die daarnaast ook nog eens de meest noordelijk gelegen koffieplantage blijkt te zijn. De eigenaar van deze enorme plantage blijkt ook de eigenaar te zijn van café Nunes. Er aangekomen is er een behoorlijke parkeerplaats waar wij echter al enige onze auto neer zetten.
Even een uitstapje: we hebben de lelijkste Nissan Micra van het westelijk halfrond meegekregen, maar die schijnt in dezelfde categorie te vallen als een Renault Clio. Hier in ieder geval wel.
We melden ons in het café, wat echt heel erg basic is: een toonbank met blikjes fris er in, drie plastic tafels met een paar dito stoeltjes en een barista. De eigenaar spreekt geen woord Engels en dat is apart, want eigenlijk spreken de meeste mensen hier prima hun talen. Hij neemt ons wel mee een paar trappen op achter het café en daar komen we aan bij zijn plantage: er staan voor ons idee vier koffiebomen en dat was het. Gelukkig kan de beste man wel lezen, want met een beetje hulp van Google Translate komen we er achter dat hij maar liefst 60 koffiebomen heeft. Van het hele proces van boom tot boon zien we niets, maar volgens Nienke is de koffie die ze na de tour neemt top. Voor wie wil: er gaat een zakje bonen mee naar huis.
Een volgende dag is de rondleiding in een kaasfabriek een stuk uitgebreider. Zoals eerder gezegd wonen hier meer koeien dan mensen en die worden voornamelijk voor de zuivel gehouden. De kaas die op de Azoren gemaakt wordt is van bijzonder goede kwaliteit en wordt wereldwijd verkocht. In de fabriek zien we hoe de kaas van melk via verschillende stadia naar uiteindelijk kazen van twee jaar oud gaan. Overal zien we trouwens de melk opgehaald worden ouderwetse melkbussen.

Het eiland Sao Jorge bestaat zoals gezegd uit vooral 300 meter hoge kliffen met daar boven op een heuvellandschap dat tot net boven de 1000 meter hoogte loopt. Op het meest westelijke puntje staat weer eens een verlaten vuurtoren. Ook deze vuurtoren van Rosais is door verschillende aardbevingen aan zijn einde gekomen. Onderaan de kiffen bevindt zich de Ponta dos Rosais. Deze natuurlijke boog is, zeker tegen zonsondergang bizar mooi met kleuren. Alle foto’s in deze mails zijn #nofilter!

Op dit westelijke punt rijst het eiland als een soort enorm slagschip omhoog uit de oceaan en wanneer we met de drone een stuk over zee en de hoogte in vliegen geeft dat een mooi beeld over bij de hele lengte van het eiland.

Next stop, eiland 5: Pico