Eiland 5/5: Pico

7 t/m 13 juli 2019

De ferry brengt ons in ongeveer drie kwartier naar onze laatste bestemming, het eiland Pico. Ook Pico is niet zo groot, zo ongeveer 20 bij 50 kilometer, is groen maar heeft niet zo veel van die enorme hoge kliffen. Wel is rond het eiland de lava ooit de zee in gelopen wat zorgt voor mooie grillige kusten.

Al dagen zien we vanaf eerst Faial en daarna vanaf Sao Jorge de hoogste berg van de Azoren liggen: de vulkaan Pico, 2351 meter hoog, met bovenop een krater waar weer een klein Bergje op staat. De laatste wordt liefkozend Piquinho genoemd, afgeleid van het Portugees voor ‘kleintje’.

De rest van het eiland bestaat uit weilanden, wat bossen en zo’n 200 kraters.

Allereerst nemen we een taxi naar het autoverhuurbedrijf, want dat zit niet in de haven van Sao Roque waar we aankomen. De taxi is een Mercedes die hier waarschijnlijk al zo’n 20 jaar rond rijdt want alles rammelt aan dit apparaat. Bij een bepaalde snelheid begint de achterkant van de wagen te schudden, maar we komen heelhuids aan.

Wederom mogen we in een Ford Fiesta onze weg vervolgen en we rijden langs de noordkust tot het plaatsje Santa Amaro. Hier hebben we ons laatste onderkomen, een huisje dat pal aan zee ligt.

Op Pico worden veel druiven verbouwd, allemaal tussen dicht op elkaar staande muurtjes van zwarte lavastenen. Deze houden de planten ‘s nachts warm door de zon die ze overdag loeiheet heeft gemaakt.
Tussen de soms kilometers aan wijnvelden staan her en der vuurrode windmolentjes die in vroeger tijden gebruikt werden om graan te malen. Sommige zijn vervallen terwijl andere juist helemaal in ere zijn hersteld.

Ook Pico heeft veel natuurlijke zwembaden, uitgesleten in de lavakusten. Daar maken we bij tijd en wijle graag gebruik van. Vooral als we terug komen van een behoorlijke klim.

De vulkaan die al dagen vanuit alle kanten op de achtergrond aanwezig is moet er nu toch maar eens aan geloven. We besluiten de beklimming alleen nog wat interessanter te maken door een tentje en twee slaapzakken te huren en boven, in de krater op ruim 2000 meter te overnachten.



Om vier uur ‘s middags mogen we vertrekken en hoewel de klim maar 3,4 kilometer is, doen we er maar liefst vier en een half uur over. Dat is minder dan één kilometer per uur! We moeten dan ook bijna 1200 meter stijgen en dat met een rugzak vol: tent, slaapzak, matje, camera, drone, water, eten..... en wandelstokken. Ik dacht altijd dat dat compleet kansloos was, maar was nu blij dat we ze hadden
Er is geen pad naar boven. Wel staan er 47 paaltjes die globaal de richting aangeven.
Alles komt langs: vermoeidheid, wanhoop, desillusie. Het is zeker de zwaarste hike die we tot nu toe ooit gedaan hebben.

Als we bij de krater aan komen zijn we nog net op tijd voor de zonsondergang maar die is wel erg mooi. We zetten het tentje op waar ik, als ik schuin ga liggen, nèt in pas. Lekker geslapen? Zeker niet. Ik gok dat we een keer of 28 wakker geworden zijn. Plakkend van het zweet en de zonnebrand hijsen we ons in onze slaapzak, het is koud (maar 12 graden) en er steken lavastenen in onze rug.
Om half zes gaat de wekker. Het is nog donker en met een hoofdlamp op beklimmen we het laatste stukje. Piquinho is 70 meter hoog, maar aan stokken hebben we niets meer. Met handen en voeten is het 20 minuten omhoog klauteren in het donker om vervolgens een te gekke zonsopgang te mogen aanschouwen.
Daarna ontbijten we op de kraterrand in de ochtendzon voordat we beginnen aan de afdaling. Die duurt ietsje korter en in slechts 3,5 uur staan we weer 1200 meter lager.
We rijden naar de kust en duiken dus in het eerste het beste zeewater dat we tegenkomen.

De dagen er na gaan even wat rustiger om de spiertjes wat rust te gunnen en we sluiten af bij een restaurant met de toepasselijke naam Magma. Volgens ons één van de weinige goede restaurants op heel de Azoren. De eettentjes overal zijn meer dan prima en je eet overal voor weinig geld, maar als je dan een keer, met z’n tweeën, 60 euro aan eten uitgeeft dan is het ook wel helemaal top.