Dag 4: Rondje Snæfellsness
Blijf op de hoogte en volg Bernd
14 Juli 2015 | IJsland, Þingvellir
Hoe lekker het weer gisteren ook was, daar is 's morgens weinig meer van over. De hele dag blijven dreigende wolken boven het schiereiland Snæfellsness hangen waaruit regelmatig buitjes naar beneden komen. Ook de vulkaan Snæfellsjökul laat zich vandaag niet zien door de dikke bewolking die de top omgeeft.
Desalniettemin doen we vandaag een rondje over het schiereiland. We beginnen in Olafsvik, een klein vissersplaatsje, waar we boodschappen doen en vervolgens ontbijten naast een klein kerkhofje.
Vervolgens rijden we door uitgestrekte lavavelden die vanaf de vulkaan tot aan zee lopen. Een bizar landschap. Veel vulkanisch gesteente is bedekt met een dikke laag mos, waar het overigens prima op slapen is op een dun matje. Waar de lava de zee bereikt zijn steile kliffen ontstaan. Deze worden door veel vogels gebruikt om te broeden. Hierdoor zijn grote delen van de rotsen inmiddels wit gekleurd. Hier maken we op een spaarzaam droog moment een wandeling langs de ruige kust.
We rijden verder langs de kust en komen diverse kraters tegen. Één ervan is zo groot dat we er met de auto een rondje doorheen kunnen rijden.
Een stuk verderop is een prachtige kloof van basalt ontstaan door eeuwenlange erosie. We lopen er doorheen en onderaan de kloof, die op een zwart kiezelstrand uitkomt, liggen vier ronde keien. Ze hebben een oplopend gewicht: 23 kg, 56 kg, 100 kg en 154 kg. In vroeger tijden werd hiermee gemeten of je sterk genoeg was om mee te mogen op zee.
Als we ons rondje aan het eind van de middag bijna voltooid hebben zien we nog een afslag naar de Snæefellsjökul. Die kunnen we uiteraard niet negeren en dus rijden we via een smal en bij tijd en wijlen zeer steil bergweggetje naar boven. Op een meter of 800 boven zeeniveau beginnen de eerste uitlopers van de gletsjer zich te laten zien. We rijden door de wolken verder tot dat de sneeuw een eind maakt aan de mogelijkheid om nog verder te stijgen. Indrukwekkend is het zeker: zo sta je aan zee, zo sta je in een winterwonderland. Ook de afdaling en spectaculair door de uitzichten over zee.
Als we terugkomen bij ons meer, dat trouwens voorzien is van een paar zwanen, staat ons kamp er nog zo bij als we het achter gelaten hebben. Helaas regent het dus we koken een potje mac-and-cheese en zijn gedwongen dat in ons tentje op te eten.
Vroeg naar bed dan maar!
Desalniettemin doen we vandaag een rondje over het schiereiland. We beginnen in Olafsvik, een klein vissersplaatsje, waar we boodschappen doen en vervolgens ontbijten naast een klein kerkhofje.
Vervolgens rijden we door uitgestrekte lavavelden die vanaf de vulkaan tot aan zee lopen. Een bizar landschap. Veel vulkanisch gesteente is bedekt met een dikke laag mos, waar het overigens prima op slapen is op een dun matje. Waar de lava de zee bereikt zijn steile kliffen ontstaan. Deze worden door veel vogels gebruikt om te broeden. Hierdoor zijn grote delen van de rotsen inmiddels wit gekleurd. Hier maken we op een spaarzaam droog moment een wandeling langs de ruige kust.
We rijden verder langs de kust en komen diverse kraters tegen. Één ervan is zo groot dat we er met de auto een rondje doorheen kunnen rijden.
Een stuk verderop is een prachtige kloof van basalt ontstaan door eeuwenlange erosie. We lopen er doorheen en onderaan de kloof, die op een zwart kiezelstrand uitkomt, liggen vier ronde keien. Ze hebben een oplopend gewicht: 23 kg, 56 kg, 100 kg en 154 kg. In vroeger tijden werd hiermee gemeten of je sterk genoeg was om mee te mogen op zee.
Als we ons rondje aan het eind van de middag bijna voltooid hebben zien we nog een afslag naar de Snæefellsjökul. Die kunnen we uiteraard niet negeren en dus rijden we via een smal en bij tijd en wijlen zeer steil bergweggetje naar boven. Op een meter of 800 boven zeeniveau beginnen de eerste uitlopers van de gletsjer zich te laten zien. We rijden door de wolken verder tot dat de sneeuw een eind maakt aan de mogelijkheid om nog verder te stijgen. Indrukwekkend is het zeker: zo sta je aan zee, zo sta je in een winterwonderland. Ook de afdaling en spectaculair door de uitzichten over zee.
Als we terugkomen bij ons meer, dat trouwens voorzien is van een paar zwanen, staat ons kamp er nog zo bij als we het achter gelaten hebben. Helaas regent het dus we koken een potje mac-and-cheese en zijn gedwongen dat in ons tentje op te eten.
Vroeg naar bed dan maar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
