Dag 7: van Eidfjord via Prestholt naar Jottenheime

Vandaag extra vroeg op, want we wilde naar het plaatsje Finse. Helaas bleek na wat googelen (lang leve gratis data binnen Europa!) dat je ik Finse niet met de auto kunt komen. Dan maar gaan rijden en zien waar het schip strand. Allereerst rijden we nog een flink stuk over de Hardangervidda. Veel sneeuwresten en daardoor overal kleine en grotere meertjes die, omdat het nagenoeg windstil is, als een spiegel de blauwe hemel met schapenwolkjes reflecteren. We stoppen dan ook regelmatig voor een kodak-momentje.
We komen langs een plaatsje dat Prestholt heet en waar een mooie wandeling te maken is: 6,5 kilometer in twee uurtjes over een berg die ook nog is voorzien van wat winterse sneeuwresten. Het weer is prima, wederom ruim 20 graden en het zonnetje wordt afgewisseld met af en toe een wolk. De eerste etappe voert over een door Sherpa's aangelegde trap van grote keien. Die trap is zo steil en lang dat we menigmaal even moeten stoppen om op adem te komen. Na een goed uur hebben we slechts een kilometer afgelegd, maar zijn we zo'n 300 meter hoger en hebben we een geweldig uitzicht. Het uitgestippelde pad is niet veel meer dan een paar rode stippen op rotsen of paaltjes en voert voornamelijk over keien. Twee keer moeten we een stuk sneeuw over en daardoor duurt de wandeling alles bij elkaar ruim 3 uur.
Sherpa's uit Nepal invliegen om een trap te bouwen, dan zijn die Noren of heel slim of gewoon te lui om het zelf te doen.
We willen richting het Jottenheimen Nationaal Park, waar de hoogste bergen van Noorwegen zich bevinden, maar dat is nog zo'n 200 kilometer rijden en aangezien het rijden hier nooit snel gaat eindigen we de dag laat op een camping in de buurt van deze bergreuzen. Het laatste stuk weg is erg bijzonder: een enorm dal van enkele tientallen kilometers met rechts meren en links besneeuwde bergtoppen en een gletsjer. Van god verlaten is deze plek, op een enkele camper en een leeg hutje na.