Dag 7

Vandaag vertrekken we naar Taman Negara Mulu, ofwel, Mulu National Park. Onderdeel van de Werelderfgoed Lijst van Unesco. We hebben de wekker om vier uur gezet om het voetbal te kijken, maar de TV eenmaal aangezet blijken de Chinese zenders die te ontvangen zijn er geen aandacht aan te besteden.
Dan maar weer even verder slapen, dat is op zich ook geen straf.
Om acht uur gaat de wekker voor de tweede keer deze morgen en we pakken ons boeltje bij elkaar om vervolgens te kijken of de taxi er is, die we bij onze vriendelijke Chinees besteld hebben en waarvan niet helemaal duidelijk was of die er ook zou staan. Hij verbaasde ons echter in positieve zin en een half uur later waren we op het vliegveld.
Ook hier geen rijen met mensen dus in vijf minuten ingecheckt en door de douane. Ontbijten doen we op het vliegveld en dan is het nog even wachten tot ons vliegtuig er aan komt.
Het is een kleiner toestel, een ATR72. Een twee propeller vliegtuig van MAS Wings, met plaats voor 68 passagiers. Een paar jaar geleden heeft MAS alle vluchten die tot dan toe door lokale boeren werden verzorgd overgenomen en er een vaste dienstregeling voor ingesteld.
We zitten net goed en wel in het vliegtuig en dan klinkt het door de intercom: disembark. Allemaal uitstappen dus en wachten in de vertrekhal. De reden zullen we nooit horen, maar na een half uurtje mogen we weer terug het vliegtuig in en kunnen we vertrekken. Om de één of andere reden missen we nu een aantal passagiers, maar daar wordt niet op gewacht.
In anderhalf uur vliegen we naar het noorden naar Mulu, waar we landen op een enkele airstrip midden in de jungle. Dan is het nog vijf minuten rijden naar Park Headquarters waar we voor het eerst in ons leven op een slaapzaal slapen. We moeten zeggen: we zijn niet ontevreden. We hebben een apart kamertje zonder deuren waar drie bedden staan en tot dus ver is het derde bed leeg. Er zijn ook chalets en kamers in longhouses te huur, maar die zitten al ver van te voren volgeboekt. Datzelfde geldt voor de excursies. De laatste toevoeging, een wandeling naar een plek die men hier de Garden of Eden noemt, is een jaar vooruit niet meer te boeken. We maken een keus uit de overige tours en leggen die maar meteen vast, want een gids is hier verplicht en vol = vol. Vlak bij de entree van het park worden we al meteen getrakteerd op een mooie, groen-blauwe adder, die op het gemak in een boom ligt te chillen, zijn staart om een tak gekruld.
Tijd om wat te eten in het café dat hier is. Prima eten hier voor weinig en een ruime keus aan gerechten die vers worden bereid.
'S Avonds maken we een tochtje over de Melinau rivier die door het park stroomt. Er valt onderweg weinig leven te zien, maar het landschap is mooi en het briesje dat het varen met zich meebrengt, geeft wat verkoeling. Het is hier sowieso minder warm hebben we het idee dan in Bako. Waarschijnlijk maar 30 graden. Onderweg passeren we mensen die zich in de rivier douchen of die de was aan het doen zijn. Ook wordt er af en toe driftig geroeid door groepen die zich lijken voor te bereiden op een wedstrijd. Zeker weten zullen we het nooit, want de twee Maleisiërs die bij ons zijn spreken geen woord Engels.
Rond zeven uur zijn we terug en eten weer in het café.
Inmiddels is het helemaal donker en lopen we een stuk over een houten pad dat door de Jungle loopt. In 500 meter zien we meer bizarre beesten dan ooit bij elkaar. Naast de bekende vlinders, motten en vleermuizen komen we sprinkhanen tegen, maar dan de XXL uitvoering. Hetzelfde geldt voor krekels. We zien allerlei soorten duizendpoten, rupsen, en spinnen. Één daarvan is bijna zo groot als mijn hand en dwingt een hoop respect af. We komen langs wandelende takken, maar dan geen takjes, maar complete stokken. Daarnaast nog zeker een dozijn dieren waarvan we geen flauw idee hebben wat het is. Een soort slangetje met de kop als een hamerhaai en een kakkerlak ter grootte van een kleine onderzetter sluiten de rij freaks van moeder natuur af.