Dag 1, 2 en 3: Poging 2

Waarom niet nog een keer naar Borneo? De vorige keer was ons namelijk erg goed bevallen. Het feit dat ik een week of zeven ziek ben geweest en voor mijn gevoel het leven bijna heb gelaten weerhield ons er echter niet van om het nog eens te proberen.
Dit keer beginnen we zo halverwege Borneo, in het plaatsje Miri, dat bekend is door de Niah Caves. Maar om daar te komen zijn we even onderweg. In het kort komt het zo ongeveer hier op neer:
We vliegen in de avond met Emirates van Amsterdam naar Dubai. Na vier uur tussenstop, waarvoor we van deze airline een voucher voor een maaltijd op het vliegveld krijgen aangeboden voor het lange wachten, vliegen we in de nacht van Dubai naar Kuala Lumpur, waar we 's avonds laat aankomen. Op beide vluchten is het zo rustig dat we languit op samen zeven stoelen kunnen gaan liggen. Zoveel ruimte hebben ze zelfs in de eerste klasse niet. Op het vliegveld van Kuala Lumpur duiken we vijf uurtjes een hotel in voor een welkome douche en een heerlijk bed, om vervolgens vroeg in de ochtend met Air Asia door te vliegen naar Miri. Voor wie denkt dat we er dan wel zijn, nog even volhouden. We nemen een taxi naar het busstation, waar op miraculeuze wijze net een lokale bus klaar staat die in twee uur naar Batu Niah rijdt. Waar we gedropt worden staat, zoals dat in Azië gaat, weer een vaag mannetje klaar die ons de laatste kilometers naar het nationaal park van de grotten van Niah brengt.
Het mag je dan ook niet verbazen dat we redelijk uit ons ritme zijn en ons verblijf beginnen met een late-afternoon-power-nap.
Het huisje waar we in verblijven ziet er, ondanks het feit dat de schoonmaker hier in 2003 voor het laatst is geweest, prima uit. Een grote slaapkamer met vier bedden, een woonkamer, eigen douche en toilet en een veranda waar we al snel de comfortabele stoelen uit de woonkamer neer hebben gezet.
Er was ons bekend dat er een kantine was waar we konden eten. Wat ons niet bekend was, is dat het ook hier leek alsof de beste mensen in 2003 de laatste gasten hebben gezien die hier ook echt komen eten. We moeten een afspraak maken om te kunnen eten en er valt niets te kiezen in een zaaltje waar alle gezelligheid ontbreekt. Twee tl's en een stapel plastic stoelen en hier en daar nog een laatste restje van een kerstslinger. De Azi=C3=AB gangers onder ons kennen dit beeld wel.
Desalniettemin worden we allerhartelijkst ontvangen door een local die ons inderdaad doet geloven dat hij in geen 20 jaar mensen heeft gezien en smaakt het eten verrassend goed. Wanneer we een nieuwe afspraak maken voor de lunch en het diner van morgen (we hebben er weinig vertrouwen in dat er zonder afspraak iets te eten valt) vertelt onze gastheer dat hij 's ochtends naar de markt gaat om van alles in te slaan. We zijn benieuwd!
Voor vandaag vroeg naar bed en morgen naar de grotten.