Dag 23

Damaraland.

We zijn de dag begonnen met een uitgebreid ontbijt: broodje ommelet met uitgebakken spek en kaas. Vervolgens zijn we een aantal bezienswaardigheden in de omgeving gaan bekijken.
Als eerste reden we naar Twyfelfontein, een door Unesco tot werelderfgoed uitgeroepen locatie, die bekend staat om de vele rotstekeningen die er te vinden zijn. Ze zijn tussen de 2000 en 6000 jaar oud, gemaakt door de San en beelden vooral dieren en hun pootafdrukken uit om op deze manier informatie door te geven aan jongere generaties.
De naam Twyfelfontein komt van het feit dat hier een natuurlijke bron (fontein) is, die maar zeer weinig water geeft. Ongeveer één m3 per dag.
Nadat we met een gids diverse tekeningen hebben bekeken van giraffen, olifanten, een dansende kudu (je moet wel wat fantasie gebruiken) springbokken, gemsbokken en een leeuw, komen we na ruim een uur weer aan bij het informatiecentrum waar we even afkoelen en een drankje doen.
Vervolgens rijden we een klein stukje door naar de Burnt Mountain, een deel van een berg die er zwartgeblakerd uitziet.
Gisteren hebben we op de campsite met een stel gepraat dat ons een mooie route in de buurt aanraadde, een 4x4 trail door de Doros Krater. Het begin van deze route ligt niet ver weg, dus we zijn er zo en beginnen aan het volgen van een pad waar we de hele dag maar één andere auto tegenkomen. Het landschap is er op zijn zachtst gezegd ruig te noemen. Rotsen, stenen, bergen, af en toe diepe gaten in de weg, dan weer enorm zacht zand en weinig begroeiing op de welwitscha na. Deze zien we overal en nergens groeien. Doordat ze zo oud zijn, worden ze wel levende fossielen genoemd. We kunnen ons makkelijk voorstellen dat je hier kunt verdwalen zonder goede kaart of gps en in dit barre oord wil je niet te lang hoeven blijven. Met ruim 70 liter aan drinken bij ons maken we ons echter geen zorgen.
Onderweg heeft het landschap alle mogelijke kleuren, van bijna zwart tot knalrood, van roestbruin tot wit, met af en toe een sprankje leven in de vorm van enkele knalgroene bomen die hier in dit dorre klimaat toch water uit de grond weten te halen.
We rijden een uur of twee door en zoeken dan een sporadisch schaduwplekje op om een boterham te eten. Je hoeft hier maar even de auto uit te stappen of je wordt omgeven door de vliegen, dus smeren we een bammetje en eten die maar in de auto op. Het is sowieso bloedje heet, dus een beetje airco is niet verkeerd.
We rijden een gedeelte van de terugweg door een droge rivierbedding die uit zulk zacht zand bestaat dat we een paar keer vast dreigen te komen zitten. In de lage versnellingen lukt het nog net om dat te voorkomen, maar het zijn 10 lange kilometers. Daarna rijden we nog een stukje door wat modder lijkt. Even later blijkt dat ook te kloppen. We zien kuilen in de grond die door de woestijnolifanten worden gemaakt en in die kuilen staat een heel klein beetje water. Olifanten zijn in dit gebied essentieel omdat ze er op deze manier voor zorgen dat ook andere dieren kunnen drinken.
Uiteindelijk bereiken we weer vaste grond onder de banden en vervolgen we de weg terug naar de campsite, waar we om half vijf aankomen. We zien er alletwee niet uit: helemaal onder het stof. Allereerst stoken we een vuurtje onder de ketel die bij de douche staat. Terwijl het water opwarmt komen we even bij en zetten de tent op. Na een half uurtje gaan we douchen en hebben we dit keer heerlijk warm water. Dat maakt buiten douchen toch een stuk aangenamer.
We hebben nog veel zoete aardappel, dus die gaan even de pan in en vervolgens de braai op, naast een zestal worsten met kaas. De mais maakt de maaltijd af.
Morgen gaan we naar de kust, door Skeleton Coast National Park, langs de zeehondenkolonie in Cape Cross, welke uit meer dan 150.000 dieren kan bestaan, en eindigen we die dag in Swakopmund, waar voor de verandering een echt bed op ons wacht in het über Duits klinkende "Alte Brücke".