Dag 4

Dag vier is alweer aangebroken.
Vannacht zijn we een keer wakker geworden omdat het in de kamer te warm werd. De airco tegen onze principes in maar zachtjes aangezet om vervolgens de rest van een welverdiende zeven en een half uur slaap te nuttigen.
Om acht uur gaat de wekker en na een ontbijtje maken we ons klaar voor vertrek. Om negen uur staan we bepakt en bezakt langs de kant van de weg om een taxichauffeur te vinden die genegen is ons naar het vliegveld te brengen. Wist je dat de taxichauffeurs in Singapore geen fooien willen aannemen? "Dat is hier nergens voor nodig", zo luidde zijn antwoord.
Op Changi Airport Singapore kunnen we vrijwel meteen doorlopen om in te checken en maken we onze laatste Singapore Dollars op aan een broodje, een muffin en deet.
Het vliegtuig waarmee we naar Kuching op Borneo vliegen is een kleintje vergeleken met de vorige. Eenzelfde als waarmee Ryan Air vliegt, met ook dezelfde regeltjes. Alles kan, maar daar moet je dan wel extra voor betalen. De vlucht duurt maar anderhalf uur, maar het valt een alleraardigste super-homo-steward op dat ik vrij krap in het duidelijk voor Aziatische mensen gebouwde vliegtuig zit en laat ons op de lege stoelen bij de nooduitgang zitten.
Op Kuching International Airport wacht ons de alleraardigste douanebeambte ooit: hij kan lachen, zegt ons goedendag en vraag zowaar ook nog of we een snoepje willen. Misschien is het een list om zo bolletjesslikkers op te sporen. Die weigeren vast uit angst dat ze naar het toilet moeten en op drugssmokkel staat de doodstraf, zo is te lezen op een groot bord.
Voordat we naar Bako National Park kunnen, moeten we langs een boekingskantoortje in het centrum van Kuching. We laten er ons afzetten door een taxi, betalen de toegang en rijden vervolgens met een andere taxi naar het park.
Bako kent geen wegen en de enige manier om er te komen is met een 20 minuten durende boottocht. In de verte ziet de lucht en bijna zwart uit, maar boven Bako schijnt de zon nog.
Aan een strandje worden we de boot uit gezet en waden de laatste meters naar de kust. Je krijgt een Robinson Crusoe gevoel wanneer je hier aankomt.
Ook hier dient het nodige papierwerk ingevuld te worden en dan kunnen we naar onze bungalow. Op internet hebben we heel wat horrorverhalen gelezen over de erbarmelijke staat waarin de onderkomens zich bevinden, maar eenmaal aangekomen vinden wij dat reuze meevallen. OK het dak is een beetje vergaan, NEE er zijn geen voegen meer te bekennen in de badkamer, NEE er is geen warm water, JA er zit hier en daar een gaatje in de vloer, de matrassen zijn niet heel erg lekker en INDERDAAD de kit was uitverkocht toen de tegelzetter aan het werk ging, maar al met al een prima huisje met een ventilator recht boven het bed waar we onze klamboe aan vastknopen.
We dumpen onze spullen en lopen een rondje over het terrein en het strand. We zien veel krabbetjes als een dolle over het strand racen, vliegende visjes, wat zwijnen en makaken en zelfs onze eerste neusapen.
Er is hier een restaurant waar een klein buffetje is en waar je voor een paar euro kunt eten en drinken. Zo ook voor het ontbijt en de lunch. Het smaakt ons prima.
'S avonds gaan we met een aantal gidsen mee op nachtsafari. We lopen door de jungle, deels over houten vlonders en krijgen best het een en ander te zien: een adder, veel spinnen, wandelende takken, een schildpad, een enorme duizendpoot, één vuurvliegje, een kikker, twee zwaluwen gezellig in een nestje hangend aan een rots, een meerval, veel enorme mieren en een flying lemur (kom ik op terug). We lopen zo een goed uur rond en het zweet gutst werkelijk uit iedere porie naar buiten, niet normaal.
Als we terugkomen doen we nog een drankje en willen de chips die we eerder gekocht hebben nog even naar binnen werken, maar helaas: iemand is ons tijdens onze nachtelijke wandeling voor geweest. Waarschijnlijk een rat of muis heeft de zak open gebeten en is naast de chips ook aan de Engelse drop begonnen.
We houden het na deze deceptie maar voor gezien en na een koude douche is het bedtijd!