Thailand, dag 3
Blijf op de hoogte en volg Bernd
02 Augustus 2011 | Thailand, Kanchanaburi
Dag 3
2 augustus 2011
Had Bernd een heel leuk tekstje geschreven over Dag 3 met een foto erbij... Loopt de iPad erop vast. Weg mailtje... Dus nu maar opnieuw en zonder foto.
Vanochtend zijn we om half acht opgestaan, hebben we karig ontbeten in het guesthouse en zijn toen langzaam vertrokken. Wederom was de lucht onheilspellend, donker grijs gekleurd en we waren dan ook nog niet weg of de eerste druppels kwamen al weer naar beneden.
We waren van plan om met dezelfde trein als waarmee we gisteren vanuit Bangkok naar Kanchanaburi zijn gekomen, de rest van de Death Railway af te leggen, naar Nam Tok. Aan deze lijn hebben mijn opa en mijn overgrootvader gewerkt. Mijn overgrootvader is hier overleden en begraven. Raar om daar nu overheen te rijden.....
We hadden gelezen dat treinen zomaar eerder kunnen vertrekken en ook dat het er soms erg druk wpkan zijn, dus wilden we op tijd op het station van Kanchanaburi aankomen om zeker te zijn van een kaartje. Naast het feit dat er slechts een handje vol toeristen mee wilde, bleek het dat de boemel een half uur vertraging had, dus zijn we nog even naar Don Rak War Cemetry gelopen, dat vrijwel naast het station ligt. Mijn overgrootvader ligt daar begraven, dus een bezoek mag zeker niet ontbreken. Helaas, door de vele regenval van de afgelopen weken/maanden was de begraafplaats niet toegankelijk. Het gras zou dan kapot gelopen worden door de hordes toeristen die daar met touringcars tegelijk gedropt worden. Bij de ingang stond een bord, dat als je iemand kent die daar begraven ligt, je je kunt melden aan de zijkant van de begraafplaats. Wij ons gemeld, maar helaas.. Het enige Engels wat de man die daar zat sprak, was 'closed'.
Jammer, misschien zijn ze morgen of overmorgen wel open en anders laat ik een briefje schrijven in het Thais door het guesthouse, met daarin een uitleg. Wordt dus nog vervolgd....
Enfin, wij zijn weer naar de trein gelopen. Na een tijdje mochten we instappen en na wat ontkoppel- en koppelwerkzaamheden ging de trein rijden.
Death Railway is een spoorlijn die de Japanners lieten aanleggen naar Birma. Ze gebruikten hiervoor krijgsgevangenen, waarvan men zegt dat er voor iedere spoorbiels een is gestorven door de erbarmelijke omstandigheden waaronder men moest werken en de malaria. Er liggen er ongeveer 120.000.
Eerst over DE brug, langs prachtige vergezichten, bananenbomen, verschilende soorten vruchtenbomen waarvan de vrucht ons onbekend is, bamboestruiken, rijstvelden en wietplantages (???).
En toen kwam de verrassing van vandaag: het aller eerste stukje blauwe lucht dat we hier hebben gezien. En dat terwijl we gisteren het weer gericht bekeken hadden en tot de conclusie waren gekomen dat het de komende week zwaar bewolkt en erg regenachtig zou blijven.
Na een uur of twee hobbelen op houten, derde klas, bankjes, kwamen we aan bij de Death Curve at Krasae. Dit is een houten constructie waarover het spoor een scherpe bocht maakt met aan de ene zijde een stijle rotswand die hoog boven de trein uitsteekt en aan de andere kant een afgrond naar de river Kwai. De trein gaat hier heel behoedzaam overheen en de toeristen (wij dus ook) doen er alles aan om een goed plekje in de trein te bemachtigen voor mooie foto's. Het grootste deel van de towristen stapt een station voor de curve op en gaat er een station verder al weer van af. De stationnetjes die we onderweg tegenkwamen zijn nauwelijks station te noemen: een overdekt bankje met een bordje erbij waarop de naam en de treintijden staan.
Nog eens een half uur later kwamen wij aan op onze eindbestemming Nam Tok. Hier hebben we eerst leker gegeten waarna de eigenaar va het restaurant ons een lift aanbood naar de waterval vam Sok Yoi. Op de een of andere manier hadden wij begrepen dat hij ons ook weer terug zou brengen naar het station, maar toen we bij de uitgang stonden was hij nergens te vinden.
Inmiddels was de zon gaan schijnen en we zijn alletwee dan ook lekker verkleurd vandaag.
De allerlaatste trein terug naar Kanchanaburi zou om kwart over drie vertrekken en het was inmiddels bijna drie uur. Gelukkig stond er al een tijdje een taxi die ons nog weg kon brengen. Er was ook een ander stel dat de trein terug moest hebben, alleen was zij nog even foto's maken en daar wachtte de chauffeur nog even rustig op. We begonnen nu toch een beetje te stressen, maar uiteindelijk kwamen we net op tijd op het station aN voor de terugreis.
Nu, dezelfde route weer terug en uitgestapt bij DE brug, om hem ook nog eens bij daglicht te bewonderen. Dit zag er stukken beter uit dan gisteren avond. De fot zat er net bij, maar proberen we maar even niet nog een keer te sturen.
Vanaf de brug hebben we nog ruim een half uur teruggelopen naar het guesthouse, zijn we lekker gaan douchen, want warm hadden we het wel en toen zakten we bijna door de vloer van de douche heen. Gezien het feit dat we op een rafthouse verblijven hadden we bijna gebadderd in de river Kwai. Haha.. :-)
Daarna lekker gaan eten in het gueshouse. Nienke wederom sweet and sour chicken, die malser was dan die van vanmiddag en Bernd een Pad Thai, ook erg lekker. We waren een beeje brak en wilden het niet te laat maken. Dus na dit hele verhaal voor de tweede keer geschreven te hebben, gaat het licht dan ook zo uit.
We hebben besloten om morgen en overmorgen een scooter te huren om daarmee naar de Hellfire Pass, een grot en de Erawan watervallen te gaan. Met het openbaar vervoer willen we niet omdat dit je tijd ter plaatse erg beperkt. De laatste bussen vertrekken vaak al weer om vier uur.
Wel, welterusten voor nu en tot morgen weer.
2 augustus 2011
Had Bernd een heel leuk tekstje geschreven over Dag 3 met een foto erbij... Loopt de iPad erop vast. Weg mailtje... Dus nu maar opnieuw en zonder foto.
Vanochtend zijn we om half acht opgestaan, hebben we karig ontbeten in het guesthouse en zijn toen langzaam vertrokken. Wederom was de lucht onheilspellend, donker grijs gekleurd en we waren dan ook nog niet weg of de eerste druppels kwamen al weer naar beneden.
We waren van plan om met dezelfde trein als waarmee we gisteren vanuit Bangkok naar Kanchanaburi zijn gekomen, de rest van de Death Railway af te leggen, naar Nam Tok. Aan deze lijn hebben mijn opa en mijn overgrootvader gewerkt. Mijn overgrootvader is hier overleden en begraven. Raar om daar nu overheen te rijden.....
We hadden gelezen dat treinen zomaar eerder kunnen vertrekken en ook dat het er soms erg druk wpkan zijn, dus wilden we op tijd op het station van Kanchanaburi aankomen om zeker te zijn van een kaartje. Naast het feit dat er slechts een handje vol toeristen mee wilde, bleek het dat de boemel een half uur vertraging had, dus zijn we nog even naar Don Rak War Cemetry gelopen, dat vrijwel naast het station ligt. Mijn overgrootvader ligt daar begraven, dus een bezoek mag zeker niet ontbreken. Helaas, door de vele regenval van de afgelopen weken/maanden was de begraafplaats niet toegankelijk. Het gras zou dan kapot gelopen worden door de hordes toeristen die daar met touringcars tegelijk gedropt worden. Bij de ingang stond een bord, dat als je iemand kent die daar begraven ligt, je je kunt melden aan de zijkant van de begraafplaats. Wij ons gemeld, maar helaas.. Het enige Engels wat de man die daar zat sprak, was 'closed'.
Jammer, misschien zijn ze morgen of overmorgen wel open en anders laat ik een briefje schrijven in het Thais door het guesthouse, met daarin een uitleg. Wordt dus nog vervolgd....
Enfin, wij zijn weer naar de trein gelopen. Na een tijdje mochten we instappen en na wat ontkoppel- en koppelwerkzaamheden ging de trein rijden.
Death Railway is een spoorlijn die de Japanners lieten aanleggen naar Birma. Ze gebruikten hiervoor krijgsgevangenen, waarvan men zegt dat er voor iedere spoorbiels een is gestorven door de erbarmelijke omstandigheden waaronder men moest werken en de malaria. Er liggen er ongeveer 120.000.
Eerst over DE brug, langs prachtige vergezichten, bananenbomen, verschilende soorten vruchtenbomen waarvan de vrucht ons onbekend is, bamboestruiken, rijstvelden en wietplantages (???).
En toen kwam de verrassing van vandaag: het aller eerste stukje blauwe lucht dat we hier hebben gezien. En dat terwijl we gisteren het weer gericht bekeken hadden en tot de conclusie waren gekomen dat het de komende week zwaar bewolkt en erg regenachtig zou blijven.
Na een uur of twee hobbelen op houten, derde klas, bankjes, kwamen we aan bij de Death Curve at Krasae. Dit is een houten constructie waarover het spoor een scherpe bocht maakt met aan de ene zijde een stijle rotswand die hoog boven de trein uitsteekt en aan de andere kant een afgrond naar de river Kwai. De trein gaat hier heel behoedzaam overheen en de toeristen (wij dus ook) doen er alles aan om een goed plekje in de trein te bemachtigen voor mooie foto's. Het grootste deel van de towristen stapt een station voor de curve op en gaat er een station verder al weer van af. De stationnetjes die we onderweg tegenkwamen zijn nauwelijks station te noemen: een overdekt bankje met een bordje erbij waarop de naam en de treintijden staan.
Nog eens een half uur later kwamen wij aan op onze eindbestemming Nam Tok. Hier hebben we eerst leker gegeten waarna de eigenaar va het restaurant ons een lift aanbood naar de waterval vam Sok Yoi. Op de een of andere manier hadden wij begrepen dat hij ons ook weer terug zou brengen naar het station, maar toen we bij de uitgang stonden was hij nergens te vinden.
Inmiddels was de zon gaan schijnen en we zijn alletwee dan ook lekker verkleurd vandaag.
De allerlaatste trein terug naar Kanchanaburi zou om kwart over drie vertrekken en het was inmiddels bijna drie uur. Gelukkig stond er al een tijdje een taxi die ons nog weg kon brengen. Er was ook een ander stel dat de trein terug moest hebben, alleen was zij nog even foto's maken en daar wachtte de chauffeur nog even rustig op. We begonnen nu toch een beetje te stressen, maar uiteindelijk kwamen we net op tijd op het station aN voor de terugreis.
Nu, dezelfde route weer terug en uitgestapt bij DE brug, om hem ook nog eens bij daglicht te bewonderen. Dit zag er stukken beter uit dan gisteren avond. De fot zat er net bij, maar proberen we maar even niet nog een keer te sturen.
Vanaf de brug hebben we nog ruim een half uur teruggelopen naar het guesthouse, zijn we lekker gaan douchen, want warm hadden we het wel en toen zakten we bijna door de vloer van de douche heen. Gezien het feit dat we op een rafthouse verblijven hadden we bijna gebadderd in de river Kwai. Haha.. :-)
Daarna lekker gaan eten in het gueshouse. Nienke wederom sweet and sour chicken, die malser was dan die van vanmiddag en Bernd een Pad Thai, ook erg lekker. We waren een beeje brak en wilden het niet te laat maken. Dus na dit hele verhaal voor de tweede keer geschreven te hebben, gaat het licht dan ook zo uit.
We hebben besloten om morgen en overmorgen een scooter te huren om daarmee naar de Hellfire Pass, een grot en de Erawan watervallen te gaan. Met het openbaar vervoer willen we niet omdat dit je tijd ter plaatse erg beperkt. De laatste bussen vertrekken vaak al weer om vier uur.
Wel, welterusten voor nu en tot morgen weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
