Slovenië en Kroatië - VII

Hier eindelijk even een update van onze vakantie.
Hoewel we natuurlijk van plan waren om iedere dag een verhaaltje te schrijven, ontbrak het enerzijds aan wat zin, anderzijds vaak aan de aanwezigheid van internet. Op de campings in Slovenie hadden we elke keer internet tot bij onze tent, maar in Kroatië is dat wel anders. Of je moet naar de receptie of er is helemaal geen internet te bekennen.
In ieder geval waren we gebleven in Slovenië, op de camping bij Bohinj. Van daaruit zijn we donderdagmorgen vroeg vertrokken. De planning was om om half acht op te staan en de tent af te breken, maar helaas, het regende. We hebben nog een uurtje langer op het super-aerobed kunnen liggen tot de regen bijna ophield en we alles hebben ingepakt. Eigenlijk al voordat we in de auto zaten voelde Bernd zich niet zo lekker, waardoor hij na 50 kilometer het roer over heeft gegeven aan Nienke, die de resterende 350 kilometer heeft gereden naar het Nationaal Park Plitvice Meren. Ook de grotten van Skocjan, die onderweg op het programma stonden hebben we daarom overgeslagen.
Eenmaal aangekomen in Plitvice werd het een hele korte avond. Nienke heeft het grootste gedeelte van de tent opgezet en daarna zijn we vroeg gaan slapen. De volgende dag voelde Bernd zich een stuk fitter en dus bedachten we dat we even naar een meertje in de buurt zouden rijden, voordat Sven en Moniek op de camping zouden aankomen. Helaas, na 35 kilometer rijden kwamen we er achter dat het meer waarschijnlijk alleen in het voor- en najaar vol staat, maar nu konden we recht naar de bodem staren: Een met gras bedekt stukje tussen een paar heuvels in gelegen. Vervolgens maar weer 35 kilometer teruggereden door een mooi berglandschap, onderweg af en toe een stokoud kerkje tegenkomend, afgewisseld door huizen waaraan het oorlogsverleden van Kroatie nog duidelijk af te lezen valt.
Rond half drie waren Sven en Moniek ook op de camping en we hebben op ons gemak zitten bekijken hoe het opzetten van de tent hen verging. Het was er trouwens bloedje heet met een kleine 38 graden in de schaduw. Dus verder die dag weinig gedaan dan wat boodschapjes en samen gegeten.
De volgende twee dagen hebben we rondgelopen in het Nationaal Park dat de Unesco op de Werelderfgoed lijst heeft gezet. De Plitvice meren zijn erg mooi en er lopen verschillende paden door het park, langs, over en boven de meren en watervallen. In 38 graden kun je je voorstellen dat het zweet al snel uit alle poriën die ons lichaam rijk is begon te stromen. Op zaterdag hebben we vooral beneden langs de meren gelopen terwijl we op zondag routes bovenlangs genomen hebben waardoor het uitzicht super was. Plitvice: Zeker een super aanrader, maar verder is er in de buurt weinig te doen, dus twee dagen was voor ons ruim voldoende om daar door te brengen.
Zondag ochtend hadden we de tent dan ook al ingepakt zodat we halverwege de middag alvast aan de reis terug konden beginnen. Plan was om richting de kust te rijden, een rit van twee en een half uur over het Velebit gebergte. Een super mooie rit, over bergen, langs velden met rollen hooi, bijenkorven, kerkjes en her en der een kapotgeschoten huis, waar sinds het vertrek van de bewoners in de jaren negentig niemand meer naar heeft omgekeken. Het blijft een bizar idee.
Nadat we vertrokken waren reden we al snel een berg op, om te zien dat achter ons een onweer op komst was. Aan de kust zou het vast veel beter zijn....
Uiteraard kon ook Nienke de dans niet ontspringen en een half uurtje voor het bereiken van onze bestemming voelde ook zij zich niet lekker. Onze stop was het plaatsje Senj, een eeuwenoud, klein stadje aan zee, met dikke muren omgeven en een kasteel boven op de berg vanwaaruit men vijanden van ver kon zien aankomen. Het ligt op een bepaalde manier zo tussen de bergen en de zee, dat er altijd een koude valwind blaast, de Borah. Hierdoor wordt het er nooit warmer dan 28 graden. De camping die we vonden was niet zo groot en bestond vooral uit terrasjes en we vonden een idyllisch plekje onder twee bomen op een klein terrasje, net groot genoeg voor onze tent en de auto. Raampje van de tent open en uitzicht op zee als we wakker werden. Voordat we de tent echter opgezet hadden kotste Nienke ons emmertje, dat we normaal gebruiken om onze drank in koud te houden, lekker vol. Dat luchtte in ieder geval zoveel op dat we nog net samen de tent hebben op kunnen zetten. Onze tent stond nog niet of de wind nam in kracht toe en voor we het weten trotseerde onze tent windkracht zeven, acht. Boven het eiland Krk, waar we op uit keken, begon een tweede heftig onweer los te barsten, met enorm veel bliksemflitsen. Nienke ging naar bed, en ik ben nog even naar de zee gegaan om daar op een betonnen blok, in het pikkedonker, te proberen om een glimp van de bliksem op de foto te zetten. Helaas moet ik bekennen dat dit een minder intelligente actie bleek te zijn, omdat het zeewater ineens over het blok beton omhoog schoot, ik opveerde en de kap van de lens, die veilig in mijn zak zat, de zee in rolde. Door te flitsen heb ik nog één foto kunnen maken van de kap, net op het moment dat hij door een golf gegrepen werd en op weg ging naar zijn eeuwige rustplaats op de bodem van de zee. Om het plaatje compleet te maken begon het vervolgens ook nog te gieten. Dit duurde de hele nacht, dus slapen hebben we niet heel erg veel gedaan.
De volgende dag stond in het teken van het herstel van Nienke en dus hebben we niet veel ondernomen dan een beetje relaxen, even gesnorkeld op zoek naar een glimp van de kap van de lens, maar helaas. Het zeewater is ook trouwens ijzig koud. Tegen de avond boodschappen gedaan en een klein klimmetje naar het kasteel gemaakt, om vervolgens vroeg het luchtbed op te zoeken.
Dinsdag: Een nieuwe dag, een nieuw begin. Nienke was weer fit, dus konden we na het ontbijt vertrekken richting het Nationaal Park Noord Velebit. Een unieke bergketen die langs de kust van midden Kroatië loopt. Er aangekomen na een flinke klim met de auto, bleek dat we nog zes kilometer door moesten rijden over een gravel weggetje dat ons nog verder omhoog bracht. Daar waren verschillende wandelroutes uitgezet en na er eentje gekozen te hebben beklommen we de eerste top. Niet heel moeilijk, maar wel steil omhoog over een soort Alpenweide met onderweg grazende paarden. Eenmaal boven aangekomen een adembenemend uitzicht over de Adriatische zee en het eiland Krk. Vervolgens was er een route aangegeven, maar dat bleek al snel niet meer te zijn dan een aantal stippen, willekeurig op een stuk steen geverfd om globaal de richting aan te geven. Van een pad was al lang geen sprake meer. Na een uur klimmen over rotsen, onder bomen door en een grote hoeveelheid vlinders en onherkenbare insecten gezien te hebben, tegen de middag een tweede top bereikt met nogmaals een spectaculair uitzicht. Boven op de berg de meegebrachte lunch verorberd en via dezelfde route die we gekomen waren, onze weg weer naar beneden gevonden. Het was al snel vier uur toen we weer terug bij de auto waren en dit was de eerste dag dat de zon ons een klein beetje te pakken gehad heeft. Moe maar voldaan zijn we naar de camping teruggekeerd om plannen te maken voor onze laatste dagen vakantie.
Woensdag zijn we om zeven uur opgestaan en zijn we naar Pula gereden, een klein plaatsje op de zuidelijke punt van Istrië. Het centrum wordt gekenmerkt door veel Romeinse overblijfselen zoals een Amfitheater, Romeinse muren, een triomfboog en een Forum. Daar hebben we de auto geparkeerd, de fietsen er vanaf gehaald en zijn we door Pula gefietst. Op het Forum hebben we een pizza en salade gegeten waarna we onze reis vervolgden naar het noorden van Istrië, vlakbij het plaatsje Umag, dat tegen de Sloveense grens aan ligt. Van hieruit gaan we morgen een tripje maken naar Secovlje in Slovenië, waar op traditionele wijze zout wordt gewonnen door zeewater te vangen binnen dijkjes en het vervolgens te laten verdampen.
Morgen meer!

Groetjes Nienke en Bernd